Rouwverwerking & Stervensbegeleiding

Reflexzonemassage tijdens stervensbegeleiding/rouwverwerking betekent in elke fase een verrijking.
Elke liefdevolle aanraking tijdens de massage biedt een diepgaande ondersteuning!

De speciale massage bied ontspanning en de klachten verminderen. Het is ook mogelijk dat ik uw gehele gezin bij sta, zodat het proces voor allen draaglijker wordt.
Mijn interesse hiervoor is gewekt uit eigen ervaring, omdat ik denk dat er in de vorm van ondersteuning te kort word geschoten. Vandaar dat ik voor deze specialisatie heb gekozen.

Rouw is verlies

Rouw….. ieder mens krijgt er mee te maken. Rouw is verlies. Rouw begint op het moment dat iemand dat te horen krijgt. Verlies van vriendschap, gezondheid, scheiding, familie of een baan. Van sterven.

“Verlies komt altijd onverwachts”

De schok van verlies geeft vaak lichamelijke en psychische klachten: We slapen slecht, we eten bijna niet, we zijn emotioneel. Heel begrijpelijk. Praten met iemand die vragen en antwoorden kent uit eigen ervaring kan helend zijn. Gevoelens van rouw zijn makkelijker te dragen als je een schouder hebt waar je steeds opnieuw je verhaal mag vertellen. Een veilige plaats waar je gewoon jezelf mag zijn. Nieuwe kracht ervaren om het verdriet te doorleven. Een helende massage kan een weldaad en ondersteunend zijn voor geest, lichaam en ziel.

Ook kinderen kunnen door een groot verlies lelijk onderuit gehaald worden. Verwerken doen ze op geheel eigen wijze, vaak in ‘stukjes’. Daarbij zijn ze geneigd hun ouder(s) te sparen voor hun gevoelens. Wanneer gevoelens niet (h)erkend worden, verschijnen ze op een later moment ‘misvormd’ (bijvoorbeeld door slaapproblemen, agressie of juist terug trekken). Dan kan het goed zijn om door middel van deze speciale massage en eventueel kleine gesprekjes hier aandacht aan te geven. Dit altijd aangepast aan de behoefte en leeftijd van het kind. Het kan een huidig verlies betreffen, of ter voorbereiding op een komend verlies.

Sterven doe je niet ineens, maar elke dag een beetje.
En alle beetjes die je stierf, ’t is vreemd, maar die vergeet je.
Het is je dikwijls zelfs ontgaan, je zegt; ‘ik ben wat moe!’
Maar op een keer, dan ben je aan het laatste toe.

(Toon Hermans)